منشور کوروش؛ پژواک جاودانه‌ی داد و نیک‌منشی
🕊️ منشور کوروش؛ پژواک جاودانه‌ی داد و نیک‌منشی
در رویدادی بزرگ و ماندگار در روز پانزدهم آبان‌ماه سال هزار و چهارصد و چهار خورشیدی، برابر با بیست‌وششم نوامبر دو هزار و بیست‌وپنج میلادی، چهل‌وسومین نشست همگانی یونسکو در شهر سمرقند، با همرأیی همه‌ی کشورها، گشادنامه یا منشور کوروش بزرگ را به‌سانِ نخستین نوشتار شناخته‌شده‌ی حقوق آدمی در جهان به رسمیت شناخت.
این رویدادِ فرخنده، ایران را بار دیگر در جایگاهِ زادگاهِ اندیشه‌ی آزادی، دادگری، شکیبایی و فرزانگی فرهنگی در پهنه‌ی شهرآیین (تمدن) جهانی استوار ساخت و پیام جاودانه‌ی آرامش، داد و نیک‌منشی را از دل تاریخ به گوش جهانیان رساند.
این دستاورد بزرگ، با کوشش پی‌گیر و خردمندانه‌ی گروه (هیأت) نمایندگی جمهوری اسلامی ایران و در هم‌کاری نزدیک با کشور تاجیکستان به بار نشست؛ کوششی که سرانجام به پذیرش رسمی از سوی یونسکو انجامید و این سازمان را بر آن داشت تا آموزه‌های برگرفته از منشور کوروش را در برنامه‌های آموزشی، فرهنگی و دادبنیاد خود بگنجاند.
کشورهایی چون مصر، هند، عراق، کلمبیا، پاکستان، بنگلادش، نیجریه، ارمنستان، لهستان و چند کشور دیگر از این پیش‌نهاد پشتیبانی کردند و آن را «منشور جهانی حقوق آدمی و گوناگونی فرهنگی» نامیدند.
از این پس، یونسکو می‌باید پیام کوروش — پیام آشتی، داد، بردباری و هم‌زیستی مردمان — را در برنامه‌های آموزش و فرهنگ خویش بپراکند و دولت‌ها را به پاسداری از این ارزش‌ها فراخواند.
این کامیابی، نه‌تنها شکوه فرهنگ ایران را در یاد جهانیان زنده می‌کند، بلکه هم‌سو با آرمان‌های سازمان همبستگی ملل درباره‌ی آرامش، دادگری و یاری میان ملت‌ها است.
اکنون، منشور کوروش به زبان یونسکو سخن می‌گوید؛ پیامی که پس از بیست‌وپنج سده، هنوز از ژرفای تاریخ برمی‌خیزد و جان‌ها را به آدمیت فرامی‌خواند.
و اما…
برای آنان که در درون و بیرون این مرز و بوم می‌کوشیدند تا بگویند منشور کوروش چیزی جز نوشته‌ای ساده نیست و پیوندی با حقوق آدمی ندارد، امروز روزی است که از سوزِ افسوس، نوک انگشتان خویش را به دندان می‌گزند؛ زیرا جهان، برخلاف آنان، راستی، فرزانگی و بزرگی کوروش را گواهی داد.
بن‌مایه: صداوسیما، خبرگزاری برنا
