در گفتار روزانه، بسیاری از ما برای مایه هایی که به شکل ریزدانه در هوا پراکنده می‌شوند، از واژه‌ی بیگانه‌ی «اسپری» بهره می‌گیریم. وانگهی زبان پارسی، برابر زیبا و دل‌انگیز و روانی برای این واژه دارد: افشانه.
🔹 «افشانه» از بُن «افشاندن» گرفته شده است، و معنای آن چیزی است که پخش یا پراکنده می‌شود.
🔹 این واژه به‌روشنی کارکرد ابزار را نشان می‌دهد: پاشیدن مایه به صورت ریزدانه.
🔹 کاربرد «افشانه» به جای «اسپری» کمک می‌کند تا زبان روزانه‌ی ما ناب‌تر و پارسی‌تر شود.
از خوشبوکننده‌ها گرفته تا داروها و شوینده‌ها، همه را می‌توان با این واژه‌ی دلنشین پارسی نامید: افشانه‌ی خوشبوکننده، افشانه‌ی دارو، افشانه‌ی پاک‌کننده.
کاربرد «[su_highlight background=”#fffce3″ color=”#010101″]افشانه[/su_highlight]» نه تنها زبان را پاکیزه و دلنشین می‌کند، بلکه یادآور توانمندی زبان پارسی در زایش و زنده‌مانی است.
