وَإِذَا رَأَیْتَ الَّذِینَ یَخُوضُونَ فِی آیَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّىٰ یَخُوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ ۚ وَإِمَّا یُنْسِیَنَّکَ الشَّیْطَانُ فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّکْرَىٰ مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ
هرگاه کسانی را دیدی که آیات ما را استهزا می‌کنند، از آنها روی بگردان تا به سخن دیگری بپردازند! و اگر شیطان از یاد تو ببرد، هرگز پس از یادآمدن با این جمعیّت ستمگر منشین!
پارسی سره :«هرگاه کسانی را دیدی که نشانه های ما را به ریشخند می گیرند، از آنها روی بگردان تا به سخن دیگری بپردازند! و اگر اهریمن از یاد تو ببرد، هرگز پس از یادآمدن با این مردم ستمگر منشین!»
وَمَا عَلَى الَّذِینَ یَتَّقُونَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَیْءٍ وَلَٰکِنْ ذِکْرَىٰ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ
بر کسانی که پرهیزکارند عقوبت حساب بدکاران نخواهد بود، لیکن بر آنهاست که (بدان را پند داده و) متذکر سازند، شاید پرهیز کنند
و (اگر) افراد با تقوا (برای ارشاد و اندرز با آنها بنشینند)، چیزی از حساب (و گناه) آنها بر ایشان نیست؛ ولی (این کار، باید تنها) برای یادآوری آنها باشد، شاید (بشنوند و) تقوی پیشه کنند! مکارم شیرازی
پارسی سره :« و (اگر) پرهیزگاران(برای راهنمایی و اندرز با آنها بنشینند)، چیزی از مارش (حساب) (و گناه) آنها بر ایشان ( پرهیزکاران ) نیست؛ پن ( ولی ) (این کار، باید تنها) برای یادآوری آنها باشد، شاید (بشنوند و) پرهیزکاری پیشه کنند!»
انعام : نشانه ( آیه ) ۶۸-۶۹
وَیَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا * یَا وَیْلَتَىٰ لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا*لَقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِی ۗ وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا
پارسی سره : و (به یاد آور) روزی را که ستمکار دست خود را (از شدّت دریغ و افسوس) به دندان می‌گزد و می‌گوید: «ای کاش با پیامبر (خدا) راهی برگزیده بودم!* ای وای بر من، کاش بهمان (فلان) (شخص گمراه) را دوست خود برنمی گزیدم! او مرا از یادآوری (خدا { حق}) گمراه ساخت پس از آنکه (یاد خدا) به پیش من آمده بود!» و اهریمن همیشه خوارکننده آدمی بوده است!
فرقان : نشانه ( آیه ) ۲۷تا۲۹
منشین با بدان که صحبت بد گر چه پاکی تورا پلید کند
آفتاب ار چه روشن است او را پاره ای ابر ناپدید کند
فرزانه بزرگ سنایی غزنوی، دیوان اشعار ، برگه ی ۶۱۹
***
مسجد است آن دل که جسمش ساجد است
یار بد خروب هر جا مسجد است
یار بد چون رست در تو مهر او
هین از و بگریز و کم کن گفتگو
برکن از بیخش که گر سربرزند
مرترا و مسجدت را برکند
مثنوی معنوی ، دفتر چهارم ، بیت های ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵
نکته ی پارسی : مسجد عربی شده ی( یا دگرگون یافته ) واژه ی پارسی مَزگِت می باشد. مزگِت == > مسگِت ===> مسجِت === > مسجد
سرور و سالار پارسایان (امیرمومنان ) در پاسخ به این پرسش که ” بدترین دوستان کیانند ؟ ” فرمود : « کسی که کناه را در چشم آدمی زیبا می نمایاند (جلوه می دهد )»
بحارالانوار ، ج ۷۱ ، در ( باب ) ۱۴ ، برگه ۱۹۰ ، سخن ( حدیث ) ۳ .
آن والا جایگاه (حضرت) از همنشینی و دوستی با مردم چاپلوس نیز پرهیزانیدن و می فرمایند :
لا تَصَحب المالقَ فَیزِینُ لک فعلَه و یَوَدُّ اَنک مثلُه؛
باچابلوس همنشینی ( معاشرت ) مکن ، چرا که کارش را در نگاه تو زیبا نمود می دهد (جلوه می دهد) و دوست دارد که تو هم مانند او باشی.
غررالحکم و دررالکلم ، ج۲ ، فرگرد ( فصل ) ۸۵ ، برگه ۳۲۸ ، سخن ۰ حدیث ) ۱۵۷ .
ازصحبت دوستی برنجم کاخلاق بدم حسن نماید
عیبم هنر و کمال گوید خارم گل و یاسمن نماید
گو دشمن شوخ چشم چالاک تا عیب مرا به من نماید
امام باقر (ع ) می فرماید :
پدرم ، امام سجاد به من فرمود « پسرم ! هوشیارباش( مواظب باش ) که با پنج گروه نه دوستی داشته باشی و نه هم سخن شوی و نه در راهی با آنان همراه شوی » .
فرمود : « از دوستی با دروغ گو بپرهیز ، زیرا دورغ گو همچون سراب است ، دور را برای تو نزدیک می نمایاند (جلوه می دهد) و نزدیک رابرایت دور می نمایاند .از دوستی با گناهمند (فاسق) بپرهیز ، چرا تورا به لقمه ای یا کمتر از آن می فروشد . از دوستی با آزمند یا رشکوند ( بخیل ) بپرهیز ، زیرا تو را در زمانی که بیشترین نیازمندی را به داشته ی ( مال ) او داری ، رها می کند ، از دوستی با نادان بپرهیز، چرا که نادان هرچند خواست ( اراده ی ) سودرسانی به تو را دارد ، ولی به تو زیان می رساند .از دوستی با کسی که پیوندش را با خویشان خود گسسته است بپرهیز ، چرا که در سه نشانه ( آیه ) از قرآن نفرین شده است .»
اصول کافی ، ج۲ ، کتاب العشره ، در ( باب ) « من تکره مجالسته و مرافقته » سخن ( حدیث ) ۷.
برگرفته از نسک آیین زندگی احمد حسین شریفی.
پسر نوح با بدان بنشست***خاندان نبوتش گم شد
سگ اصحاب کهف روزى چند***پى نیکان گرفت و مردم شد
گلستان سعدی
سرورِ والاجایگاه على علیه السلام فرمود: هنگامى که نیرویت (قدرتت) از میان رفت، دوستان راستین (رفقاى واقعى) تو از دشمنان شناخته مى‌شوند. «غررالحکم».
همنشین تو از تو به باید تا تو را عقل و دین بیفزاید
[su_spacer]
