استاد توانا و برجسته صدا و دوبله یا جاگویش ایران چنگیز جلیلوند ۲ آذر ماه سال ۹۹ خورشیدی پس از یک ماه ایستادگی در برابر بیماری کرونا در ۸۰ سالگی بدرود زندگانی گفتند .
با رفتن این بزرگ مرد زرصدا ، زخمی دیگر بر پیکره دوبله ایران نشست . دیگر چه کسی باید به جای سیلوستراستونه ، رابرت دنیرو ، کوین کاستنر و بروس ویلیس و مل گیبسون و هریسون فورد … سخن بگوید .
صدای فردین و مارلون براندو که سالها بر پهنه رسانه گوش ها را نوازش می داد اینک رفت و صدای ماندگارش تنها یادگار او در جهان خاکی برای ماست .
پس از رفتن غم انگیز عطاالله کاملی ، امیر هوشنگ قطعه ای ، بهرام زند بزرگ ،حسین عرفانی ، محمد عبادی زرصدا ، خسرو شایگان ، پرویز بهرام ، ناصر احمدی و چنگیز جلیلوند و… پیکره دوبله ایران باهشداری سخت روبه رو است .
باید ارزش استادانی که برای ما مانده اند بدانیم و برای بهبود و تیمار رنج ها و سختی های زندگی آنان بکوشیم . دست اندرکاران صدا وسیما باید به صداپیشگان ارزشمند ما بیش از پیش رسیدگی کنند و رنجش های ( مشکلات ) پولی ( مالی ) و کاری آنان را چاره نمایند .
استادان بزرگی همچون منوچهر والی زده ، بانو مینو غزنوی ، بانو زهره شکوفنده ، منوچهر اسماعیل زاده ، سعید مظفری ، ناصر ممدوح ، کیکاووس یاکیده ، منوچهر زنده دل ، ابوالحسن تهامی نژاد ، جلال مقامی و …هنوز هم برای ایران مان مانده اند که خدا نگاه دارشان باشد ، باید ارزش این بزرگان را دانست.
تا هستند ارزش آنها را بدانیم .
